Mojemu kociewskiemu topoi ten reportaż poświęcam.

Przestrzeń bez zbytecznej poetyckości.

Ratować coś, z czym się rozstajemy.

Sąsiadów, las, chmury. Bez rozrzutmości słów.

Objąć tyle, ile można, bez nadmiaru ani pustki.

Śnić niepewność, domysły, wycinki.

Pragnąć i bać się powrotu.

Do poezji, jedynego kraju wartego zamieszkania.